ای خفته زیر خاک چه خاکی به سر کنم            بـاور نداشـتم که به قـبـرت نـظر کـنم

ای همسفر به خواب و خیالم نمی‌رسید            با تو نه بـلکه با سـر تو من سفـر کنم

با یاد روز واقـعـه جـا دارد از غـمت            لطمه زنان کنار تو جان محـتضر کنم

با کعـب نـی جـدا شـده‌ام از تو یا اخـا            حتی نشد که حلـق تو با اشک تر کـنم

بـهـرم دعـا نـمـا که مـبـادا دوبـاره از            دروازه‌هـای شــام بـلا مـن گـذر کـنـم

مانده صدای چوب و لبت بین گوش من            صد آه تا که یـاد تو و طـشت زر کـنم

رنجیده سرفرازم و پیش تو سر به زیر            آخـر چگـونه شـرح غـم آن سحـر کنم

طفـل سـه سالـۀ تو میان خـرابه گـفت            بـایـد بـه مـرگ، چـارۀ داغ پـدر کـنـم

با دست خـسته زیر لحـد جای دادمش            جا دارد از خجالت تو جان به در کنم